Historia - Baldi

zmiana szpitala

    Po szóstej dawce leków olsztyńscy onkolodzy rozłożyli ręce i skierowali mnie do Centrum Onkologii w Warszawie na autologiczny przeszczep szpiku. Wstrzymano mi chemioterapię, zalecono brać spore dawki Encortonu. W ciągu trzech tygodni przytyłem ponad 10 kg, co niezbyt mi się spodobało. Wziąłem wszystkie możliwe dokumenty łącznie ze szkiełkami wyciętych węzłów i zawędrowałem do stolicy. Specjalista onkolog przyjął papiery, ale zaproponował najpierw dokończenie podstawowego programu chemioterapii, gdyż nie zauważył w wynikach badań niczego niepokojącego. W CO chemioterapia była podawana na oddziale dziennym w postaci kilkugodzinnego wlewu. Jako dojeżdżający nie miałem możliwości załatwienia swoich spraw w jeden dzień, więc zaczęła się moja - nieustająca zdawałoby się - podróż do szpitala oddalonego o 300 km: 11 dni w domu, 3 dni poza nim. Zrobione badania tomografem w Warszawie wykazały bardzo dużą remisję i niepotwierdzone domysły olsztyńskich lekarzy. Ale na przenoszenie się z powrotem do stolicy Warmii i Mazur nie miałem ochoty, bardzo spodobała mi się syrenka i ursynowski szpital. Miałem nocleg u kolegi kolegi. Chłopaki nie mogli mnie zrozumieć dlaczego będąc fizycznie razem z nimi nie potrafiłem tak do końca być z nimi - oni pili piwo, rozmawiali ze sobą, a ja siedziałem z boku. Oni szli spać, a ja siedziałem całą noc przed komputerem tylko po to, żeby spać podczas wlewu, który czekał mnie za kilkanaście godzin. Chciałem być jak najbardziej zmęczony, by położyć się na kozetce szpitalnej i przespać czterogodzinną chemioterapię, która była dla mnie złem koniecznym.

    Następne nieprzyjemności pojawiły się dopiero po dziewiątym wlewie. Zaczęły drętwieć mi ręce, znowu wymiotowałem... Szczęśliwie dotrwałem do dwunastej dawki chemii i przede mną stanęła decyzja - poddać się przeszczepowi czy też nie. Wolałem to zrobić, by w pełni skorzystać z dobrodziejstw współczesnej medycyny. W tak zwanym międzyczasie nie ścinałem włosów, więc miałem już milutkiego kilkumiesięcznego jeżyka. Część osób było nawet zdziwionych, że nie wypadły mi włosy (obciąłem je tylko i wyłącznie dlatego, że coraz więcej zostawiałem ich w szczotce podczas czesania). Zaczęło się leczenie przygotowawcze. Tym razem poznałem już oddział nowotworów układu chłonnego, na którym przebywała w osiemdziesięciu procentach młodzież. Pierwszy, kilkudniowy pobyt zniosłem bardzo dobrze: nie musiałem siedzieć na oddziale, wychodziłem na zewnątrz. Dostałem końską dawkę chemii w ciągu dnia, a wieczorem... włosy zostawiłem w umywalce i zacząłem świecić glacą. Szczera prawda. Zaraz po tym wszystkim wyjechałem w Polskę, by odetchnąć świeżym powietrzem i odpocząć od tego wszystkiego.

przeszczep jedynym ratunkiem?

    Musiałem wykupić Neupogen - lek, który stymuluje rdzeń kręgowy do produkowania białych krwinek. Po raz pierwszy w moim życiu rachunek w aptece zakręcił się koło sumy 10000 zł (tak: dziesięć tysięcy złotych!), była to wartość leków, które ja dostałem na ryczałt. Zacząłem sobie powoli uświadamiać, że na moje leczenie idzie nieprawdopodobna ilość pieniędzy, prawdopodobnie taka, której nigdy nie zarobię i w ciągu całego życia nie przewinie się przez moje palce. Drugą chemię mobilizującą zniosłem troszkę gorzej (zwiększone dawki leków), ale nie było żadnych nowych problemów. Zostałem na oddziale czekając na aferezę - pobieranie szpiku z krwi obwodowej. Procedura jest taka, że po dawce chemii i po spadku białych krwinek podaje się bardzo duże dawki Neupogenu, by można było pobrać komórki do późniejszego rozmnożenia i zamrożenia. W związku z tym zostałem wyposażony w tzw. dojście centralne: dwie rurki wprowadzone w tętnicę, które wystawały na zewnątrz. Nie znosiłem tego faktu zbyt dobrze - pojawiła się gorączka, którą trzeba było zbijać antybiotykami. Kolejny problem polegał na tym, że liczba białych krwinek oscylowała na granicy błędu oszacowania i najwyraźniej nie miała ochoty wzrosnąć. Nagle olśnienie, wzrost do ośmiu tysięcy, następnego dnia miałem już tysięcy 20, a kolejnego 80000 białych! Standardowo afereza trwa 4-5 godzin i odbywa się przez kilka dni pod rząd, mój wynik zaskoczył wszystkich i wystarczyła jedna, by zebrać odpowiednią ilość materiału przeszczepowego. Po tym wszystkim znów wyjechałem, by nacieszyć się życiem. Nie wiedziałem co się będzie ze mną działo za kilka tygodni. Nie wiedziałem czy przeżyję, co przeżyję i jak to na mnie wpłynie dalej.

    Wyznaczono mi termin, na który miałem stawić się w Centrum. Wróciłem więc na oddział i porozmawiałem z dwoma dziewczynami, które były akurat po przeszczepie. Ze skrajności w skrajność - studentka teologii, która miała w głowie wszystko bardzo dobrze poukładane cieszyła się z życia i nie narzekała zbytnio oraz jej przeciwność na łóżku obok - podejrzenie zapalenia płuc, morfina, leki uspokajające, zombie... Program trzeciego kursu chemii mobilizującej składał się z dwóch etapów: chemii w tabletkach i "tradycyjnego" wlewu dożylnego. Przez kilka dni 4 razy dziennie musiałem połykać 45 tabletek (tak, codziennie STO OSIEMDZIESIĄT tabletek!!!) i zmagać się z efektami ubocznymi leku o nazwie Busulfan. Miałem problemy ze wzrokiem oraz mięśniami kręgowymi, których skurcze tworzyły na mojej twarzy dziwne grymasy i potwornie wykrzywiały mi głowę. Na całe szczęście wszystko minęło i nadszedł dzień, w którym przyjąłem ostatnią dawkę chemioterapii: 36 godzin nieustającego wlewu morderczego VP-16, leku najnowszej generacji. Wymiotowałem regularnie co 4 godziny, nie pomagało nic; zaskakujące jest to, że po tych dwudziestu czterech półlitrowych butelkach chemii, nieprzespanej nocy i kilkugodzinnym odpoczynku czułem się zaskakująco dobrze. Po czterech dniach oczekiwań nastąpił przeszczep komórek pobranych kilka tygodni wcześniej. Nie działo się nic specjalnego, wstrzyknięto mi to spowrotem do krwi obwodowej i będąc w sali przypominającej izolatkę mogłem robić to, co mi się tylko zachciało. Tak dokładnie było, kontrolowano mnie, a ja sobie grałem, uśmiechałem się i było OK - do czasu. Po kilku dniach odezwały się efekty uboczne chemii przyjętej tydzień wcześniej, śluzówki przewodu pokarmowego zostały zniszczone, a ja przestałem jeść. Przeniesiono mnie wtedy do prawdziwej izolatki (klimatyzacja, regulacja ciepła, etc.) i podłączono wlew ciągły morfiny. Z racji tego, że ból nie ustępował - co pozytywne, nie stawał się nie do zniesienia - zwiększono dawkę do kosmicznej wartości 5.5mg/h, co zaowocowało uspokojeniem mnie na tyle, że ściany się do mnie uśmiechały i nie musiałem wracać do bolesnej rzeczywistości. W tydzień po przeszczepie pociekła mi krew z nosa - typowy objaw braku płytek krwi, skutkiem czego przetoczono mi je 2 razy. Na szczęście, pomimo letniej pory, nie brakowało krwi w mazowieckim banku krwi, w przeciwnym wypadku mógłby być problem. Poprosiłem lekarza, by odłączył mi morfinę, gdyż miałem dość już tego sztucznie ubarwionego świata i chciałem wrócić do rzeczywistości. Ból stawał się wyraźnie łagodniejszy. Następnego dnia dowiedziałem się, że obraz mojej krwi obwodowej uległ wyraźnej poprawie i wszystko jest już na dobrej drodze do powrotu do życia. Dwunastego dnia po przeszczepie dostałem prawo opuszczania izolatki, która od tej pory stała się jedynie miejscem spożywania posiłków i nocowania. Przywitałem się ze "starymi znajomymi", których nie widziałem prawie 2 tygodnie. Jako doświadczony mogłem opowiedzieć tym, którzy dopiero czekają na przeszczep jak było ze mną, obalić mity krążące wokół zabiegu, byłem dowodem na to, że można to przeżyć. Skorzystałem z prawa wyjścia poza budynki szpitalne i odwiedziłem pobliski hipermarket. Próbowałem "normalnego" jedzenia, które jednak smakowało całkiem inaczej. I nie to, że lepiej - nie smakowało w ogóle - straciłem zmysł smaku. Czternastego dnia, licząc od przeszczepu, dostałem wypis i - nie wiem - ucieszony, ale obolały, wsiadłem w autobus powrotny do domu.

    Rzeczywistość okazała się okrutna. W środku lata chodziłem w bluzie z kapturem, bolały mnie praktycznie wszystkie mięśnie, było mi straszliwie zimno, chodziłem powoli, męczyłem się jak stary dziadek, po dziesięciominutowym spacerze najchętniej usiadłbym na ławeczce, by odsapnąć choć chwilkę. W tamtym okresie starałem się jednak jak najwięcej chodzić, by nie zasiedzieć się w domu na śmierć. Ze smakiem miałem różne, teraz patrzę na to z uśmiechem, przeboje: wszystko zbyt mocno soliłem i pieprzyłem, chciałem uzyskać jak najwyraźniejszy smak, by poczuć cokolwiek. Po około pięciu tygodniach jedzenie było takie jak dwa czy cztery lata temu. Jeżdżąc co miesiąc do Warszawy dowiadywałem się o kolejnych zgonach na oddziale. Ludzie, z którymi miałem przyjemność leczyć się - odchodzili, a ja żyłem i nie potrafiłem zrozumieć dlaczego akurat to mnie się udało...