Anegdoty - ziarnica złośliwa

Miejsce akcji: Instytut Onkologii w Gliwicach
Stałem kiedyś w kolejce przy bufecie na dole w nowym budynku. Na ścianie wisiała kartka "BIAŁY PERSONEL OBSŁUGIWANY JEST POZA KOLEJNOŚCIĄ". Po chwili do kolejki ustawił się Murzyn w białym kitlu... Mało nie parsknąłem śmiechem -Rasistowski bufet- ;)

W rejonowej przychodni czeka tłumek przed gabinetem internisty. Muszę odebrać receptę i też czekam chwilkę. Zaaferowane swoimi dolegliwościami babulki też czekają na świstki i dyskutują.
Pierwsza: Ja to proszę pani mam chorobę, po grypie mi wlazło o - tu! I całe boki bolą...
Druga: eeee... co pani.
Pierwsza: a pani na co cierpiąca jest?
Druga: a raka mam już piąty rok...
Na to ta Pierwsza, z zazdrością w głosie: ooo, no to pani to ma dopiero chorobę!

W trakcie zakupów w sklepie odzieżowym, ekspedientka, podając mi bluzkę, nagle krzyknęła "ojej!". Spytałam co się stało. Uprzejmie odpowiedziała, że mam takie piękne włosy, jakich jeszcze nigdy nie widziała :) ... A to była peruka! ;)

33 lata leczenia na zz.. Naświetlania a przede wszsystkim chemia zrobiły swoje. Żyły są jakie są, a właściwie to ich nie ma.. Szkoda mi pielęgniarek, które muszą zrobić wkłucie, aby pobrać krew lub podłączyć kroplówkę. Pewnego razu jedna z Pań pielęgniarek po kolejnym nieudanym wkłuciu krzyknęła "szefowa szybko! szybko!" i.. zasłabła :-) Od tej pory bacznie obserwuję, co się dzieje przy pobieraniu krwi :)

Hałas na oddziale obudził mnie i kilka pacjentek.. Kazano nam wrócić do sali gdy wyjrzałyśmy co się dzieje na korytarzu.. Potem jedna z pielęgniarek sprytnie przez nas przesłuchana w sprawie powiedziała, że w zabiegowym mieli wyłuskać pacjentowi malutki guzek podskórny w znieczuleniu miejscowym. Pacjent "nie chciał współpracować" i rzucił się do ucieczki.. a był to młody lekarz :) No cóż... ;)

Miejsce akcji: dworzec kolejowy
Stoję sobie pod słupem i czekam na moją Randkę, obok mnie przystaje dojrzały mężczyzna z córką w wieku na oko 20 lat. Ta nie zważając na okoliczne osoby zaczyna donośnym tonem trzymać się za szyje i trajkotać: "tato, tato, szyja mnie boli.. co to może być? miażdżyca może?!" - dla przypomnienia: dziewczyna ma ze 20 lat i sprawia wrażenie inteligentnej - "nie miażdżyca?! a może ta szyja mnie boli to może to są węzły chłonne? może to ziarnica? tato, tato, mi naprawdę coś jest!!".. "pewnie hipochondria".. odpowiadam sobie w myślach opuszczając miejsce zdarzenia..

Kiedyś podczas kolejnego pobierania krwi, które było oczywiście nie do przeżycia dla mnie, pielęgniarka wkłuwała sie pare razy i gdy w końcu jej się udało (ja cała szczęśliwa) - zorientowała się, że próbówka była dziurawa fabrycznie, a cała moja ciężko zdobyta krew wylała się na jej fartuch. Do tej pory nie wiem czemu tego nie zauważyła - ja oczka miałam oczywiście zamknięte. Teraz przed każdym pobieraniem krwi dokładnie każę sprawdzić próbówkę :-)

Sa to okolice ostatnich wlewow. Duzo wyjezdzalam, wiec na jazdy wkladalam z reguly polskie wloski lub stare, zagramaniczne zniszczone wloski.. Zatrzymalismy sie w jednej z knajp. Zamowilam jakas zupke i salatke, bo na drugi dzien po wlewie tylko to dalam rade przelykac. Zjadlam jakos. Juz w czasie jedzenia widzialam, ze jakies laski mi sie przygladaja.. Podchodzi do mnie jedna z nich i mowi: "Mozesz podejsc tam do stolika, moja kolezanka chce z Toba pogadac".. Podeszlam.. Matrona: "Kto Cie tu przyslal? Dla kogo robisz?" Powoli dociera do mnie, ze to tirowki i biora mnie tez za jakas tirowe:| Ja: "Dla nikogo nie robie." Matrona: "To czego tu przesiadujesz?" Ja:"Jestem przejazdem, bus sie tu zatrzymal, ktorym jade" Matrona: "Ktory bus?" Mysle sobie - jaki bezsens - i ignoruje pytanie. Matrona: "Ty tu nie zaciemniaj. Wystarczy, ze nalozylas wloski dla zaciemnienia" "Lepiej sie stad zbieraj jak chcesz buźke cala miec".. Podnosze sie i na odchodne rzucam: "Nie przyszlo Ci do glowy, ze jestem chora i temu nosze peruczke?" Poszlam sobie stamtad..

Biopsja węzła szyjnego. NAGO.
Pwiekszone węzły nigdy nie zmusiłyby mnie do odwiedzin u lekarza, nie wiem czemu tym razem było inaczej. Rutynowe "opukanie" dało diagnozę "wirusowe zapalenie węzłów chłonnych".... Faszerowna coraz to silniejszymi antybiotykami (które jak się można domyślać prędzej szkodziły niż pomagały) przeżyłam 3 miesiące - do zmiany lekarza... Bardzo szybko antybiotyki zostały odstawione, dostałam skierowanie na badania, a potem do chirurga. Ten dał mi skierownie do szpitala, chociaż jak twierdził nie widział sensu w ingerencji chirurgicznej. Znalazłam się w końcu w szpitalu. Po załatwieniu kilku formalności zaprowadzili mnie do sali. Po jakimś czasie przyszła pielęgniarka podając mi "coś" co miałam na siebie włożyć... Widząc moją głupią minę wytłumaczyła mi, że podczas zabiegu muszę być naga, a "to" ułatwi rozebranie mnie..(do tej pory zastanawiam się dlaczego podczas pobrania węzła z szyi musiałam być zupełnie naga...) zastanawiając sie nad tym jechałam na salę operacyjną. Gdy lekarze przygotowywali się do zabiegu, ja leżałam na środku sali coraz bardziej przerażona.. Myślałam o zabiegu i o tym, że kurcze blade jestem naga!!! Nagle wkoło mnie zrobiło się pełno lekarzy, jakiś zastrzyk, potem jeszcze coś i 1..2..3.. i śpię. Obudziłam się jeszcze na sali.. byłam chyba jescze pod wpływem środka odurzającego, bo zaraz zaczełam uświadamiać pielęgmiarki, że jestem .... naga. Ponoć uświadamiałam pacjentów napotkanych na drodze do sali pooperacyjnej (piszę ponoć, bo nie pamiętam tego, słyszałam od pielęgniarek). Również, gdy już dotarłam na miejsce moje współlokatorki dowiedziały się o moim "nagim problemie".... Po całkowitym "wytrzeźwieniu" pamiętałam tylko, że byłam naga...

Sierpień 2003..okolice 9 - 10 wlewu..
Obrzydzenie i strach do igieł/ukłuć wzrastają, robi się to z deka nienormalne.. DOŚĆ TEGO.. postanawiam przezwyciężyc swoje strachy i udowodnić sobie, że każde kłucie da się przeżyć.. Ląduję w studiu tatuażu i bodypiercingu.. będę kłuć nosa.. zawsze chciałam to zrobić, a teraz mam zajebistą motywację.. Pan wyskakuje do mnie centralnie z grubą igłą (nawet się nie zorientowałam wcześniej, że kosmetyczki robią to pistoletem).. 2 razy uciekam dla Pana spod rączki.. po drugiej ucieczce Pan się już mocniej zdenerwowal.. poleciał tekst: "Idź i nie zawracaj mi głowy".. biorę się w garść, "chowam strach do kieszeni", wytrzymuje kolejne życiowe kłucie.. :) Pamiątke tego "wyczynu" po dziś dzień nosze w nosku ;)

Otóż jako, że ośrodek w którym leczyłam ziarnicę nie do końca spełniał moje oczekiwania jako pacjenta (standardowo jak każdy chory potrzebowałam uwagi, indywidualnego podejścia lekarza a ze względu na dużą liczbę chorych było to niemożliwe), postanowiłam zostać prywatną pacjentką jednego z bardzo cenionych i znanych profesorów hematologii. Zdobyłam więc namiar na jego prywatną praktykę, telefonicznie ustaliliśmy termin wizyty i z niecierpliwością czekałam na dzień kiedy dane mi będzie zasięgnąć opinii tak znakomitego lekarza. Oczekiwałam po tej wizycie przede wszystkim tego, że ktoś w końcu poświęci mi czas jeśli mam za niego płacić - trudno, uważałam że warto. Jadąc do profesora zabrałam ze sobą wielką teczkę z dokumentacją choroby jaką udało mi się zgromadzic przez te wszystkie miesiące. Niestety jak się później okazało było to całkowicie zbędne gdyż profesor nawet nie raczył ze mną porozmawiać, a co dopiero choćby pobieżnie przejrzeć wyniki moich badań, rozmawiał ze mną chaotycznie kilka minut nie dajćc szansy zadania choćby najkrótszego pytania, na moje słowa ziarnica złośliwa IIA po leczeniu zareagował tylko jednym zdaniem "zapomni pani, że była kiedyś chora, mośe się pani uwazać za wyleczoną w 95%", zdążył jeszcze skomplementować moją urodę i ciekawe, niebanalne, jak się wyraził buty! Po czym podał dłon i życzył wszystkiego dobrego, całość trwała nie dłużej niż 5-6 minut, które kosztowało mnie 100zł. Wyszłam wściekła i z przekonaniem, że już więcej sie tam nie pojawię, bo i po co? Jednak gdy ochłonęłam stwierdziłam, że nic tylko się cieszyć, że profesor pacjentkę z ziarnicą potraktował tak lekko, w końcu podczas swojej wieloletniej praktyki stykał się juz z takimi przypadkami, że ziarnica to przysłowiowy pikuś. Wytłumaczyłam sobie.. aby się uspokoic i pomogło ;-)

Akcja "pobranie węzła".
Poniedziałek. Połozyli mnie na oddział chirurgii.
Wtorek. Akcja "pobranie węzła" rozpoczyna się. Nie mogę nic jeść. Karzą iść do zabiegowego. Idę. Kładę się na stół. Anastezjolog przyszykowała "odlotowca". Przed podaniem rzucam hasło: "Tylko proszę niedużą dawkę, żebym zdążyla na obiad". 1,2,3,4..."odleciałam"... Budzę się na sali. Nie do końca ubrana, przykryta barłogiem. Wchodzi pielęgniarka i pyta: "Jak się czujesz?"
Ja: "Zdążyłam na obiad?"

ROZMOWA DWÓCH INTELIGENTNYCH OSÓB PO STUDIACH WYŻSZYCH
(JA-pacjentka, ON-lekarz do tamtej pory mi nieznany)
Miejsce akcji: poradnia hematologiczna
Czas akcji: 6 m-cy po skończonym leczeniu czyli około 3 kontrolna wizyta
ON: Witam Panią, co słychać?
JA: Od 2 tygodni źle się czuję, wstaje rano i po godzinie znów kładę się spać. Słabo mi i znów swędzi mnie skóra, poza tym boli brzuch po prawej stronie.
ON: Ale dobrze Pani wygląda.
JA: ?????
ON: To co zrobimy?
JA: ?????
ON: Proszę pokazać morfologie - no idealna - z brzuchem to może Pani zrobić sobie usg..
JA: Gdzie?
ON: Prywatnie.
JA: Dziękuję za poświecony mi czas...następnym razem jak będę miała za niski stopień samooceny poproszę kolegę, żeby powiedział mi, że dobrze wyglądam.
[Dobrze, że taka sytuacja miała miejsce tylko raz - Pana więcej nie spotkałam:)]

Akcja "symulacja przed radioterapią".
Ustawiają wiązki świateł. Leżę do pasa naga na stole. Machają laserkami jak na jakiejś disco. Szkoda, że trzeba leżeć, możnaby jaką nutę zapuścić i pobrykać ;) Skończyli zabawę światełkami. Lekara zaznaczyła markerem punkcik, gdzie mają się zbiegać wiązki laserków. Lekara: "Teraz ten pan zrobi Ci mały tatuaż". Myślę sobie "wow, gratisowa dziarga":) Pan podchodzi i robi mi mała kropeckę między piersiątkami. Pan:"Gotowe". Ja:"Tylko tyle?:| To zróbcie mi choć jakąś porządną, ładną dziargę". Pan: "Ale ja umiem tylko kropeczki..."

To miał być rutynowy zabieg - zresztą po raz drugi usuwano mi węzeł szyjny i byłam już mądrzejsza o poprzednie doświadczenia. Szpital dobrze znany, sympatyczni lekarze i uczynne, uśmiechnięte siostrzyczki. Po zapakowaniu do szpitalnego łóżeczka (na ustalone 24 godziny) czekałam na swoją kolej. Naturę mam jednak niecierpliwą więc postanowiłam zbadać „stare kąty” i od razu wyłapał mnie na korytarzu ordynator wpatrujący się z mocno wymalowanym na twarzy pytaniem: ”Skąd ja ją znam?”. Uprzedziłam go komentarzem: ”Wtedy miałam włosy do pasa i leżałam piętro wyżej”, i tu pojawiło się zaskoczenie bo chirurg wypalił od razu: ”No tak, ale tym razem chyba nie znów węzełek? Pani to nam tylko średnią wieku na oddziale zaniża:)”- po takim okresie czasu pamiętał co za „krzywdę”:) mi wtedy zrobił. Moje uznanie było wielkie, po chwili jednak już szukał kolejnego obiektu do usunięcia. Obejrzało mnie jeszcze dwóch stażystów. Po godzinie analizowania wyników usg i tk okazało się, że urlop szpitalny potrwa dłużej i nie będzie to znieczulenie miejscoweale normalna operacja z usunięciem węzła głębokiego i okolicznych zmienionych tkanek do badania histpat. Humor od razu zniknął i pojawił się płacz - każdy kto mnie znał wiedział, że panicznie boję się narkozy, której w życiu nie miałam i nie chciałam. Moja mama przez godzinę prosiła żebym ponownie rozpakowała rzeczy, i że to nic takiego ta narkoza. Ale blokada psychiczna nie pozwoliła mi spać przez większą część nocy a komentarze sąsiadek z sali, że one są już tu 5 raz poirytowały mnie do tego stopnia, że pół nocy spędziłam siedząc na korytarzu z miną skazańca. Poranek zaczął się od standardowej akupunktury celem wkłucia welflonu - siostry nie dały rady, na bloku podobno mieli być bardziej wprawni. Ubranie specjalnej koszulki tez graniczyło z cudem - czy oni nie przewidują ludzi o wzroście jakieś 180cm? Potem już tylko głupi jaś i stresowe drgawki w drodze na blok oraz obietnica wymuszona na siostrze, że obudzi mnie zaraz po wszystkim. A na bloku atmosfera bardzo przyjacielska więc trochę zdenerwowanie opadło do momentu wkłucia welflonu, po 8 próbie na rękach przerzucono się wreszcie z sukcesem na szyję. Reszty nie pamiętam:/ no ale tak chyba powinno być?:) Po 2,5 godzinach odegrałam największe przedstawienie swojego życia. Wybudzanie było krótkie, zobaczyłam siostrę i podziękowałam, za to że nadal tu jestem. Zapytałam tylko czemu tak krótko to trwało -siostra wmawiałam mi, że jednak nie mam racji. Powoli zaczęły wychodzić zgubne skutki narkozy – podniosłam w drodze powrotnej na salę ogromny jęk i płacz - krzyczałam, że ONI MI NIC NIE ZROBILI I JA CHCĘ TEJ OPERACJI!!!!!!! Podobno jakiś czas trwało moje uspokajanie i uświadamianie innym pacjentom, że to tylko skutki uboczne po operacji i na prawdę nie ma się czym martwić. Faktu, że próbowałam wyjść z łóżka na korytarz w szpitalnej piżamce też nie pamiętam. I kto mi teraz powie, że narkoza to nie cud medycyny?:)